Ноќе. Во кафичот се слуша музика, музика која опива. Наоколу премногу луѓе за мене непознати. Непознати очи, непознати фаци. За мене постои само еден поглед, само едно срце, само една вистина. Тоа си ти. Моите очи непрекинато трагаа во пригушеното светло, моите очи бараа лек за нив. Најпосле, најпосле потрагата заврши, заврши во едни црни очи, црн лик, црна коса... ми личеше на тебе! Ми личеше на оној со кој ги поминав моите најубави школски дни. Се занесов, се впуштив во твојата убавина, се оддалечив од своето ЈАС, и постоев само да те гледам. Најпосле во една судена точка ни се сретнаа погледите, мојот топол, твојот студен, студен кршејќи го хоризонтот, допирајќи го моето срце, распарчувајќи го.
Неможев да го гледам моето срце како сложувалка на илјадници делови, од кој еден дел е одлетан некаде далеку, дел од кој зависи целата смисла на сложувалката, дел од моето срце кое можеш да го составиш само ти, од тебе зависи моето вистинско постоење.
Неможев повеќе да издражам а да не заплачам, да не ги пролеам горчливите солзи. Ги ставив рацете на лицето, сакајќи да ги сокријам солзите, но знаејќи дека со тоа неможам да ја сокријам болката која ја носев на душата, дека со тоа неможам да го прикријам твојот маѓепсувачки заводувачки лик.
Се стрчав по скалите и се вратив дома. Се вратив со скршено срце, се вратив со непрекината желба повторно пак да те видам, се вратив да постојам за некогаш да можам да те допрам, како што некои тоа го направиле илјадници пати, се вратив да живеам до следниот викенд, се вратив да плачам, да заспијам со сеуште неполната месечина, заспијав за да те сонувам, те сонувам да те имам, зошто неможам да те имам во јаве, сакам да те имам зошто МИ ТРЕБАШ!

Прочитајте повеќе