Оваа писмо го пишувам со цел да докажам дека оној кој рекол дека времето ги лечи сите рани бил во право. Во мојава приказна се започна кога луна паркот стигна во мојот град. Бесе есен, убава и топла есен. Со моите другарки бев отидена во луна парк. Тој стоеше со неговите другари и ми праќаше скришни погледи, а јас усте на прв поглед се вљубив во него не знаејки ни каков е... ни кој е. Поминаа неколку дена, а тој сеуште не го направил првиот чекор, па решив јас да му пристапам прва. Тој насамо правеше разговор со моите другарки. Им рекол дека е вљубен во мене, но дека има девојка и дека поради мене за неколку дена ќе и раскинел на таа девојка. Кога другарките ми го кажуваа сето тоа не можев да поверувам дека тој може да е вљубен во мене. Се случи сето тоа, се запознавме, се фативме. Љубовта ме ослепила, па не можев да ги согледувам добро работите. Стално бевме заедно. Додека одев со него едно момце ми се удвараше, а јас воопшто не му обрнував внимание. По еден месец тој ми рече збогум поради една девојка која му рекла дека го сака, а тој одма тргна по неа и заборави на мене. Јас продолжив и понатаму да го сакам иако тој за мене не сакаше да слушне. Еден месец по нашата разделба јас го заборавив и се фатив со момчето кое ми се удвараше уште кога одев со тој гад. Но овојпат не ја испуштив таа шанса навистина да бидам среќна со некој кој навистина ме заслужува. И сега кога и да го сретнам тој што безмилосно ме остави, тој стално ми праќа скришни погледи и насмевки. Но јас сум во врска со некој кој навистина ја заслужува мојата љубов и никогаш не би ја повторила истата греска да тргнам со некој кој толку ме повредил. Па така дури сега сватив дека времето ги лечи сите рани... колку и да се длабоки тие.

Прочитајте повеќе