Денот полека го губеше својот сјај. Сонцето полека заминуваше зад високите планини на запад. Сега своето место на небото го заземаа месечината и ѕвездите. Таму каде што Сонцето полека го снемуваше, небото беше обоено со прекрасна виолетова боја. Беше тоа прекрасна глетка.
На долгата песочна плажа се шетавме Јас и Ти. Сами, вљубени, среќни. Морските бранови нежно ни ги допираа босите нозе, но нам тоа не ни пречеше. Бев во твојата прегратка. Таму се чувствував сигурно. Твојот поглед беше нежен и топол. Твоите очи сини со убав сјај. Твојата насмевка беше прекрасна. Ти беше идеално суштество за мене. Те љубев силно. Сета моја љубов ти ја давав тебе и само тебе. Во моите мисли постоеше само ти. Околу мене зуеја само твоите топли зборови „Те сакам“ и „Ти си ми се“. Тие зборови за мене беа се, но за тебе...
Ти, ти ми даде само лажна надеж. Надеж дека засекогаш ќе бидеме заедно. Надеж дека ме сакаш...
По неколку дена, после таа прекрасна прошетка на зајдисонце, ти си замина. Си замина засекогаш. Си замина не грижејќи се за моите чувства. Не грижејќи се за мене. Ме остави сама, со солзите и спомените за тебе.
Денес по таа плажа, на прекрасното зајдисонце се шета девојка задлабочена во своите мисли. Таа девојка е тажна и осамена. И нејзе брановите нежно и ги допираат голите нозе, но тоа и пречи.
А која е таа девојка? Таа девојка сум јас, а моите мисли и сништа сеуште се исполнети со твоите зборови и твојот прекрасен лик кој никогаш нема да избледне.

Прочитајте повеќе