Темна зимска ноќ. Звуците од пианото сеуште мачно ги повредуваат моите уши. Толку се прекрасни, чисти и весели. Не во мојата душа нема место за нив. Тие се странци во ова мое срце кое одамна незнае за зборот среќа. Мојата среќа ја одведе ти кога замина! Мислеше дека нема да забележам дека ми ја скри во твоите очи и ме залажа со лажен сјај, како кога родителите му ја сокриваат на своето дете омилената играчка само затоа што веќе дошло “време” за спиење, а детето веќе неможе да си игра со неа и ги презира родителите што со солзи во очите го испраќаат во кревет. Но се прашувам какво време дојде, па те одвлечка од мене! И кого да презирам јас? Тебе? Не, неможам да те мразам тебе, ти што ми даде живот кога умирав, ти што ми даде здив кога се гушев. Ја мразам неа. Бидејќи времето кое те однесе од мене се вика исто како неа. Таа го запира времето галејќи ја твојата коса и ја наоѓа мојата среќа во твоите очи секој ден оставајќи по малку од незината таму, се до оној ден кога и таа ќе пролее солзи по “украдената играчка”.

Прочитајте повеќе