Се променив заради тебе, однадвор сум онаа истата, само малку тага во очите која настана после тебе и траг на усните од бакнежите кои ми ги делеше за секоја лаж кажана од твоие усни прекрасни. Секој твој збор ми значеше како звезда симната од небото и немав смелост да ти кажам МЕ САКАШ САМО СО ЗБОРОВИ затоа што секој миг поминат со тебе беше неверојатен, ме правеше да се чувствувам дека нешто гори во мене, а сето тоа што беше убаво исчезна, среќата стана тага, мојата насмевка ја снема, љубовта стана омраза, а светлината за мене не постоеше, живеев во мрак одделена од сите убавини кои ме опкружуваа. Знаев дека порано или подоцна срцето ќе стане како камен, без чувства, но мислев дека барем малку ќе ја земеш мојата љубов и ќе ме памтиш по тоа што те сакав. Ти дадов се, малку имав но сепак го зеде и тоа што беше останато. Знаеше дека срцето ми е преполовено и уживаше да го довршиш тоа што другите го започнале. Само се надевам дека таа што сега ти го предава срцето нема да пати како мене, а мене сега ми преостанува да те мразам со секој дел од моето срце, а го има многу...ИЛИ САМО НАДЕЖТА ДЕКА МОЖАМ ДА ТЕ МРАЗАМ.

Прочитајте повеќе