Веќе те нема, ја нема твојата насмевка, твојот поглед се изгуби сосема зад планината од болка направена. Патеки темни на моето лице за твоето вечно испраќање. Ти беше мојот живот, зошто си замина? Толку многу те сакав! Ти - без кого сонцето за нас нè грееше, Ти - мојот херој, јас - твојот авторитет. Ќе ме проголта оваа тага... ќе тргнам, но како да те стигнам? На раце те носеа од мене, а ти како во сон да беше, немо се простуваше, без збор, без солзи... Столбот на нашето постоење се урна. Пукна срцето на нашата среќа. Врати се, твоето присуство многу ми значи, без тебе утрото ме боли, сонот не е лесен, а јас без тебе не умеам... како што без тебе ни смртта не умираше! Те чекам, те барам, каде си да те гушнам така силно, да ме водиш по правиот пат по кој ти чекореше, да се насмевнеш така невино. Восочни лица и солзи низ нив. Вака до сега не болел животот, вака до сега не било. Прекриени огледала и тапа тишина... чекори без одговор, а во очи прашања неми: ”како? Од кого? Зошто? Зошто си замина? Зарем немаше доволно љубов, зарем немаше доволно ѕвезди на среќа, па си замина толку далеку, некаде од каде што никој не се вратил, некаде каде нема веке да бидеме заедно. Лежеше пред многу луѓе гордо и достоинствено, како и секогаш, но и пред мене - твојата половина без да кажеш ни збор за крај... без да ми кажеш како да продолжам без тебе понатаму. А те молев да се вратиш, ти велев гласно пред многуте будни очи!!! СТАНИ, СТАНИ!!! Но, ти ништо не рече и тогаш сватив... готово е!!! Ти си замина засекогаш, нкогаш веќе нема да те видам, ни да те слушнам, ниту ќе ме прегрнеш така силно, ниту ќе ми подадеш рака тогаш кога ќе ми биде тешко! На твоите раце пораснав, во твоите очи наоѓав спас, од твојата душа среќа добивав, со твоето срце се надевав, со твојата љубов растев, а сега без тебе НЕ МОЖАМ! Кажи ми, за кого сега да бидам она што за тебе секогаш бев, твоето сонце... се секавам, ти бев сè. Низ мугрите ме водеше. Се мачам, и како низ магла ги слушам твоите зборови. Снеговите се топат, цвеќињата се будат со мирис на љубов. Потпрени на твојот споменик, ти се колнат и тие без глас, никогаш нема да бидеш заборавен. Срцево ми се кине, а душата ја немам повеќе, зашто во тебе живееше, со твоите гради дишеше. Јас живеам и умирам со твојата смрт. Мојот живот е сè попразен, а со времето и раните болат уште повеќе. Ништо веќе не е исто! Ти беше прекрасна душа, која сигурна сум, ме гледа и се гордее со мене. Но, зарем не гледаш како тивко згаснувам? Не лути се, тоа требаше да го очекуваш од мене, затоа што знаеше дека те сакам повеќе од себе си, повеќе од сè! Времето поминува, а само јас си знам како! Но, останав да живеам, механички, зашто ме остави на половина пат, зашто неуморно живееше ко сонце за добри и лоши, зашто беше вода за жедните очи мои, беше храна за гладните мои надежи. Ниту небото ми се допаѓа веќе, ниту ѕвездите ги гледам со насмев, никого повеќе не сакам, дури ни самата себе си... Сè мачам, и во сонот те гледам... Но, ме науци дека животот никогаш не е розов. Ми викаше да го гледам таков каков што навистина е... РЕАЛЕН... а реалниот е суров... мрачен... црн... Како и да е, те сакав, те сакам... и ќе те сакам... Знам дека ти нема го го прочиташ сето ова што го напишав, но барем ќе го читаат некои други и ќе знаат како ми е! ТИ МИ БЕШЕ СЕ! И ТЕ ИЗГУБИВ! Но, јас ке одам понатаму, ќе живеам, без да се вртам назад... морам да сватам дека смислата на животот е во ИЗДРЖЛИВОСТА... А и она што нè убива, нè прави посилни!!! ТАТО, Вечно ке живееш во моето срце!

Прочитајте повеќе