Живеам, дишам, а исто како нисто од тоа да не се случува. Откако те нема за мене веќе нисто не е исто, секој ден болката е се поголема. Не можам повеќе, замина без збор... а колку беше убаво кога бевме заедно, знаев дека ти значам премногу како ниедна до сега, го докажа тоа... и ти знаеше дека не можам без  тебе. Велеше никогаш нема да ме напуштиш, никогаш нема да заминеш, знаевме и двајцата што најмногу мразиме, мразевме прекривање на вистина, а што направи ти... токму тоа што јас најмногу го мразам. Бевме премногу блиски, знаевме сè еден за друг, знаевме како дишеме, сè беше совршено. Тогаш самата не можев да верувам дека тоа баш на мене ми се случува, за прв пат во мојот живот мислев дека сум вљубена... но зошто, зошто сето тоа, зошто тие убави моменти... за да останат во заборав нели? Колку бргу човек може да го смени својот карактер, колку бргу може да се смени целосно. И ден денеска не можам да сватам, не можам да го прифатам тоа, не можам да те преболам, не можам да замислам ниту еден ден без тебе, а всушност деновите се зголемуваат и зголемуваат... Требаше двајцата да се бориме за ова, заедно сме посилни, се секаваш? На почетокот и двајцата се боревме за да успееме, за да опстанеме еден крај друг... се боревме и успеавме, кога бевме на врвот на совршенството сè падна во вода... сè изгуби и најубавиот, последен цвет... Жално, но вистинито. Се борев, но веќе немам сили... Оставам времето да покаже што ќе се случи со нас... Изгледа ќе тонам во болката сама, без тебе... засекогаш!

Прочитајте повеќе