Знаеш ли колку ми беше тешко кога ми призна? Знаеш ли како ми беше и колку солзи пролеав? Знаеш ли колкава беше болката во моето срце кое те сакаше неизмерно? Болката беше огромна и ме стискаше во градиве, заедно со солзите кои ме гушеа. Ми беше тешко да го поднесам тоа. Во најубавите моменти со тебе ти ми го кажа најодвратното нешто. Ми кажа не треба да бидеме повеќе заедно заборави, крај. Те молев само да ми дадеш дел од твоето време за последен пат да те бакнам, за после да можам да продолжам, за последен пат да те гушнам за да знам што губам. Неможам да немислам на тоа. А неможам и да не мислам на тебе. Осамена и тажна сум без тебе, без твоите прегратки и бакнежи кои беа толку топли, нежни, меки, едноставно се топев во нив. Но на крај знаеше сè да срушиш со твоите зборови кои беа се освен изјава на љубов. После секоја ноќ помината сотебе чекање со денови да се јавиш, понекогаш не знаев каде си, а живееме во ист град излегуваме на исто место. Се враќав викендите само за тебе оставав сè и се враќав кај тебе, само за да бидам тие 2 саати среќна покрај тебе. Но и покрај сè јас останав сама. Ми остана надежда за тебе. Но, таа е празна. Нема кој да ја пополни празнината во моето срце, да ја излечи болката на мојата душа да ми ја врати онаа воља за живот што потона како осамен брод над ѕвезден осветлен океан...

Прочитајте повеќе