Времето брзо тече. Веќе подолго време измина, сватив дека без тебе неможам. На секоја помисла на тебе ми доѓа да плачам, ми доаѓа да заминам засекогаш, да отидам на другиот свет. Самата помисла да си со друга, да си во прегратка на друга ме убива. Само сети се низ сè што имаме изминато заедно како ќе се чувствуваш? Ако имаш барем малку срце, а сега кога сум без тебе свтив дека животов ми е тежок без тебе и дека повеќе нема смисла да живеам. Секој миг кога ќе помислам на тебе, на нас, го минувам со пролеани солзи низ кои ја исфрлам мојата болка и така на моево срце. Со тебе првпат научив како е да сакаш вистински научив што е вистинска љубов. Сега вистински сватив дека те сакам и дека без тебе неможам да си го замислам мојов живот.
Зошто? Зошто мораше да биде вака, зарем се што направив не беше доволно да ти докажам дека те сакам, ти простував за сè, за сите грешки што ќе ги направеше, јас само се правев како да не забележувам сè само зошто те сакам. Зарем не ме сакаш, зошто толку долго време ме молеше да сме заедно кога знаеше дека на крај ќе биде вака. После многу работи што ми направи и после сè јас сеуште те сакам, но не ја искажувм љубовта зошто „кога некој ќе дознае дека е сакан станува суров“ така беше и ова со нас. После подолго време сеуште ми кажуваш дека ме сакаш и ме убедуваш дека тоа е вистина, но тешко ми е да го сватам тоа зошто многу ме имаш лажено и неможам да верувам дека тоа е вистина, а можеби и не е:( Можеби пак ме лажеш. После ова многу ми е тешко и се нервирам. Мојата нервоза ја истурам на другите иако знам дека тоа не е добро. Незнам што да павам неможам без тебе неможам повеќе да издржам...

Прочитајте повеќе