Беше лето… Се враќавме од базенот. Сè беше прекрасно, го погледнував а и тој мене, скришно се смешкавме... Инаку бевме другари, седевме заедно со друштвото, се забавувавме сите заедно, но... одеднаш во мене се роди една љубовна искра која едноставно ме магепса. Ме маѓепса така што не гледав ништо само него и сватив дека се заљубив во тоа црномањесто момче со кафеави очи и слатка насмевка. Сè беше убаво и подоцна си ги откривме нашите симпатии, се засакавме и двајцата… Се сакавме многу, но… некако не му верував зошто никогаш не сакал, никогаш и не љубел, но за се има прв пат. Дојде денот кога отидов на одмор навистина тешко ми беше да се разделам од него, но сепак морав. И таму додека бев на одмор си пишавме пораки, си пуштевме сигнали… Кога се вратив од одмор сè беше прекрасно! Дојде и тој ден кога требаше да се фатам со него… Се фативме и многу се сакавме, седевме заедно во прегратката на љубовта, ги броевме ѕвездите, го пречекувавме зајди сонцето, се смеевме… се беше нај нај додека јас не кажав дека веќе не го сакам, дека неможам на сила да сакам, дека неможам повеке со него… Но и после сите тие работи немав срце сè во лице да му кажам и затоа и реков на мојата другарка и таа му рече сè во мое име. Подоцна немав храброст да го погледнам во очи бидејки убавото заврши, а уште го сакав и незнам зошто ги кажав тие зборови. И после сето тоа тој дојде и ме молесе што не верував дека некое момче ќе го направи тоа но тој… тој ме молеше иако јас не му верував. Подоцна повторно му реков дека го сакам верувам дека беше среќен кога му го реков тоа, но не бевме заедно како пред тоа. И кога сето тоа заврши после некое време тој засака друго девојче, и потоа друго и потоа друго… А јас останував сама гледајќи го со тие други девојчиња. Но сега веќе е премногу доцна што сватив каква грешка сум направила и сега е доцна што се каам за тие зборови, но како и да е, сеуште го сакам… Сеуште го сакам и пишувам песни за него со надеж дека еден ден ќе се врати и ако не верувам баш во тоа. Но како што велат надежта последна умира. И сега после толку време упорно поставувам прасања за кои нема одговор: Зошто нашата љубов исчезна? Зошто заврши таа летна љубов? Дали бевме вистински, а во време погрешно? Дали знаеш каков е сега мојот живот, каде се сништата? Дали некогаш повторно ќе бидам девојката со насмевка? Девојка што имаше срце кое чука во ритамот на среќата со соништа и надежи? Дали некогаш повторно ќе се заљубам и дали некој ќе ја пополни празнината што остана во моето срце? Нема одговори. И затоа сега живеам од ден за ден од ноќ за ноќ. И ако некогаш се сетиш на мене ако не намерно барем случајно кажи ми за да имам малку среќа, не половина од твојата, барем саму малку. Но сепак сакам само да знаеш дека не сум среќна како што сите мислат, дека кога ќе останам сама нема ни трага од лажните насмевки, да знаеш дека сеуште тагувам по тебе, дека немозам да те преболам и дека сеуште лудо те сакам!

Прочитајте повеќе