Си беше еднаш едно весело девојче, девојче со копнежи за љубов, со насмевка на лицето кое секое утро се прасуваше: ќе најде ли љубов? Но тоа девојче не знаеше дека ако излезе од тој совршен свет ништо повеќе нема да биде исто, не знаесе дека љубовта не е секогаш возвратена. Сакаше некој да љуби. Се случи и тоа... Почна да и се допага соседот, се заљуби во него, и ништо повеќе не беше исто. Неколкуте вечери поминати во присуството на нејзиниот човек од соништата брзо поминаа, а деновите што следуваа беа претешки и многупати се прасуваше од каде толку сила за да продолжи. Повеќе ја немаше слатката насмевка на нејзиното лице, повеќе ја немаше среќата во нејзината душа која ја красеше, повеќе не се прашуваше кога ќе ја најде љубовта, туку кога ке престане да ја чувствува оваа болка која ја уништи светлината на совршенството. Сега нејзините очи го гледаа со друго девојче... сега од очите не се читаше љубовен сјај, туку кристални солзички кои зборуваа за љубовта... бараше утеха, но не ја наоѓаше. Секоја ноќ плачеше, се прашуваше каде згреши? Одговор немаше. Знаеше само дека го гледа своето совршенство среќно... сакаше да биде среќна за него. И беше, само за НЕГО. За НЕА среќа без негово присуство не постоеше. Среќата веќе беше минато... минато по кое таа копнееше. Сега тој сака да бидат само другари. Но какви другари? За неа тоа не постоеше. Му кажа дека повеќе не го сака, а лажеше. Го лажеше него, а вистината си ја чуваше за себе. Знаеше дека доаѓаат тешки моменти кога сè ќе е различно од совршенство. Полека се давеше во тагата, а тој спокојно се гушкаше со друга на брегот... таа знаеше: ГО САКА!

Прочитајте повеќе