Времето поминува брзо, убавината има краток сјај, а пак солзата бавно се лизга по бледото лице на заспаната девојка. Нејзината болка е толку голема што таа и во сон почнува да  плаче. Секоја нејзина пролеана солза се раѓа во нејзините небесно сини очи, а несетно изумира на нејзините жарко црвени усни. Меката прекривка е нејзина единствена топла утеха во овие студени зимски ноќи. Нејзиното срце се распаѓа и секое парче се топи во нејзините топли прегратки како снегулките што се топат на земјата.
Нејзината душа тивко и несетно остава трага на неговото гордо и студено срце безмилост. Заминува нечујно, не сака никој да ја чуе како оди, а зад себе остава трага која тешко се следи, заминува без глас, заминува без поздрав...
Сега нејзината душа патува низ времето, нејзиниот нежен глас одекнува тамо каде што остана нејзиното скршено срце, а нејзините очи постојано гледаат во темнината и бараат зрак светлна и мало парче надеж.
Мирисот на нејзината коса, сјајот на нејзините очи, блесокот на нејзината насмевка се портрет на нејзината среќа, надеж и љубов, портрет на сè она што ја опкружува нејзината залутана душа која талка низ ладните пустини и  топлиот мраз. Нејзиниот лик се појавува на полната месечина секогаш кога стрелките на часовникот ќе се поклопат и ќе означат полноќ и трае се додека не изгрее сонцето од зад високите планини на гордоста, надежта, љубовта, омразата и срамот. Ѕвездите секоја вечер ја набљудуваат и и подаруваат светлина во нејзините очи, а таа со нејзините солзи ги гаси свеќите на нејзиниот пат исполнет со темнина и трње, пат послан со ливчиња од рози и облеан со сласта на млекото и медот. Но сепак на крајот од нејзиниот пат се наоѓа извор на светлина, сласт, среќа, радост, насмевки, желби и илузии. Нејзината убавина ќе биде подадена рака за сите изгубени души во времето кои бараат спокојство и среќа во лавиринтот на зимската ноќ, нејзините очи се светлина на нивниот пат.
Она што нејзе и го пара срцето е едно лице кое е олицетворение на она што претставува добар живот, тој е суров убиец на многу соништа, тој нема срце, во неговите гради бие камен, тој го освои нејзиното срце и замина во темната далечина, замина во светот на пророчите, во светот на излеатана крв од нејзиното жешко срце, свет на крвави илузии и темни мечти. Тој и го украде срцето, но не успеа да ја украде нејзината убавина, онаа убавина по која ќе остане запаметена во светот на бајките, да тоа е нејзината природна убавина која остава печат на многу срца. Во бајките е запамнетена како нежна самовила, како принцеза на пролета, божица на убавината и заштитничка на убавите спомени на кои се присетувате тогаш кога ви е тешко, и кога на вашата радост и нема крај!
И како што минуваат деновите, таа станува се поубава и поубава, нејзината болка постепено исчезнува, а во нејзиното срце повторно се разгорува она мало жарче на љубовта, сега тоа гори со силен пламен, кој никој не може да го изгаси.
Нејзиното срце бие со силниот татнеж на ветерот, на нејзиното лице се појавува насмевка, нејзините очи засветкуваат повторно. Таа е повторно сакана и милувана со допирот на природата и пролетната убавина која доаѓа од најсветлите предели на земјата, од рајските градини на сончевата светлина.  Можеби ќе поминат години и векови, но таа сепак ќе остане во неговите мисли и ќе го следи насекаде со нејзиниот поглед. Со своите некогаш кажани милни и топли зборови ќе го натера да се покае за тоа што ги изруши ѕидините на нејзиниот свет, ќе го натера неговото срце да сака и да пати заедно со тишината на ветерот. Секоја нејзина солза е трн на неговиот животен пат. Каде и да се сврти да го гледа нејзиниот насмеан лик. Да заборави што е вредноста на животот, да ја изгуби надежта и да доживее пораз кој ќе го следи до крајот на неговиот живот. Да плати за се она што го уништил. Да замине од овој свет и вечно да биде заробен во канџите на ѓаволот.  И постепено да умира во нејзините прегратки.
Животот е она што ја натера да се бори против сè, она што и даде надеж и што ја успокои тогаш кога и беше најтешко. И даде сила да биде она што навистина е пред очите на светот. Врмето поминува брзо, убавината има краток сјај, а пак насмевката од нејзиното лице ќе исчезне кога нејзината душа ќе го напушти овој свет на светлината, радоста и желбата да се живее и сака со целата сила на срцето кое бие во нашите гради на убавите спомени.
Кога она што ја прогонуваше и ја тераше со нејзините солзи да си го позлати срцето, ќе се избрише и ќе остави белег, времето ќе застане и ќе се роди нов живот кој ќе ја прераскажува оваа приказна која разруши империја на една силна душа, на бел лист ќе ја нацрта убавината на нејзиниот лик и од восокот на свеќите кои се наоѓаа на нејзиниот пат ќе го изработи нејзиното величествено тело. Ќе го оживее нејзиниот дух и ќе го почуствува мирисот на спомените од животот на девојката која го вкуси медот на животот пред сопстевената смрт. Кога таа го доживеа тоа се разбуди и нејзината заспана убавина.

Прочитајте повеќе